“Ik stelde me voor dat we op zo’n grote boot zouden reizen waar je kunt zonnebaden op het dek”

Omar was erg ziek en juist omdat hij nog zo weinig weegt heeft hij last van alle bijverschijnselen die bij de medicijnen voor kunnen komen. De Turkse arts die hem behandelde had de hoop al opgegeven en zei dat hij het niet zou halen. Zijn moeder besluit dat hij en zijn broertje de oversteek naar Griekenland moeten maken om te overleven en als ze dat aan Omar vertelt ziet hij een heel rooskleurige reis voor zich. “Ik stelde me voor dat we op zo’n grote boot zouden reizen waar je kunt zonnebaden op het dek. Maar ze zei: nee Omar, je gaat met een rubberboot samen met een heleboel andere mensen die doodgaan onderweg.” Ze overleven de overtocht en reizen door naar Zweden. “Het was een verschrikkelijke reis, maar uiteindelijk pakte het heel goed uit.”

Uiteindelijk leidt die reis hem naar Stockholm, waar hij naar de oogarts moet. Hij raakt daar in gesprek met een Zweeds stel met twee kinderen. Er ontstaat een band en het stel geeft hun kleding, eten en ze komen ook bij hen thuis. Als Omar en zijn broertje overgeplaatst dreigen te worden naar een ander asielzoekerscentrum neemt het Zweedse stel hun in huis. “Het is moeilijk voor te stellen hoe het zal zijn als je mensen die je nog maar zo kort kent in huis neemt, maar ik weet zeker dat we allemaal blij zijn dat we het gedaan hebben”, vertelt de man die hun in huis nam. “De grootste verrassing voor mij is hoe snel je een familie wordt. Onze kinderen houden van jullie”, vult zijn vrouw aan.

Omar is gelukkig nu. Ze gaan allebei naar school en Omar werkt in zijn vrije tijd in een ijswinkel in een pretpark. Ze voelen zich familie, maar ze missen hun moeder nog heel erg. Ze hebben elke dag contact. Zij zit nog in Turkije in afwachting van gezinshereniging.

Pagina 2/2